Blik op de toekomst: de verhalen van de nummer 2 en 3 van de schrijfwedstrijd
We zijn verheugd om niet alleen de winnaar, maar ook de twee fantastische runners-up van onze schrijfwedstrijd aan jullie voor te stellen. Tijdens de kerstvakantie ontvingen we mooie en getalenteerde inzendingen, en het was geen gemakkelijke taak voor de jury om hun favorieten te kiezen. Maar na zorgvuldige overweging zijn hier de gedichten die de tweede en derde plaats hebben verdiend en die we graag met jullie willen delen.
Nine Verboom 13 jaar, horeca vak school Rotterdam 2C met het gedicht Rotterdam van morgen. De jury schreef over haar werk: ‘een knap geschreven verhalend gedicht, met een mooi ritme en positief toekomstbeeld van Rotterdam. Voor haar leeftijd bijzonder goed!’
Lucas Gortemaker, 30 jaar, Hogeschool Rotterdam met het gedicht ‘de laatste dag van de kerstvakantie’. Over deze inzending schreef de jury: ‘een mooie tekst, waarbij verleden, heden en toekomst van Rotterdam naadloos verweven zijn’.
Rotterdam, stad van morgen
Door Nine Verboom
In het hart van Nederland, aan de Maas, Daar waar de wind de stad
omarmt, Ligt Rotterdam, een stad vol vuur, Met een toekomst die
straalt en verwarmt.
De skyline, een dans van staal en glas, Verheft zich trots naar de hemel hoog.
Een symfonie van architectuur, Die de toekomst met passie vertoog.
De haven, levensader van de stad, Een poort naar werelden ver en wijd. In de schepen die aanmeren, Wordt de toekomst geboren, altijd.
Bruggen verbinden oevers en tijd, Over wateren die verhalen dragen.
Van een stad die zichzelf herrijst, Omarmt door de golven der dagen.
De straten gonzen van energie, Een mengeling van talen en culturen.
Samen weven zij het kleed van morgen, Waar dromen zich ontpoppen tot avonturen.
In de wijken, als kleurrijke mozaïeken, Bloeit het leven in diverse tinten. Waar mensen elkaar begroeten, Als buren, vrienden, gelijken.
Duurzaamheid is het mantra, De stad ademt groen in elke straat.
Zonnepanelen op de daken, Windmolens die zachtjes praten.
In parken bloeien wilde bloemen, Een oase van rust in de stadsjungle.
Waar kinderen leren en spelen, Met de natuur als vriend en leraar.
Technologie, als een magische penseel, Schildert de toekomst op
het doek van de tijd. Slimme gebouwen, drones in de lucht, Een
stad die innoveert en bevrijdt.
Rotterdam, stad van vele gezichten, In jou schittert de toekomst helder.
Een plek waar dromen niet vervagen, Maar zich ontvouwen als
een liefdeslied.
Dus kijk vooruit, oh Rotterdam, Naar de horizon waar de zon opkomt.
Daar ligt de toekomst, ongeschreven, Een verhaal dat wacht, geduldig en prompt.
De laatste dag van de kerstvakantie
Door Lucas Gortemaker
Op metrostation Maashaven
heb ik vandaag
in de toekomst gekeken.
Het was tijdens de late ochtend,
erg koud, maar heel zonnig,
en de lucht die ik uitademde
veranderde in wolkenkrabbers.
De gebouwen werden hoger dan
de Shanghai Tower en schitterden
in de vroege middagzon, die
hun stalen toppen liet smelten, want
intussen kwam ook de metro aangestormd.
Aan het einde van de 19e eeuw werd
het Witte Huis aan de Wijnhaven gebouwd,
dat toen (met 42 meter) als hoogste gebouw
van Europa werd beschouwd.
En vlak voordat een moderne zilveren slang
met rode deuren onder de grond verdween,
ving ik nog een glimp op van
de zandbanken van Rijnhaven.
Plastic tassen uit winkelcentrum Zuidplein
omringden mij en een pessimist over
zeespiegelstijging zal misschien denken dat de
metrotunnels over een kwart eeuw worden
bewoond door vissen, maar
daar denk ik zelf anders over.
Bij het Centraal Station stapte ik uit en
langs de Westersingel volgde een nijlgans mijn stappen.
Op een bankje aan de Nieuwe Binnenweg heb ik
drie jaar geleden met een vriendin afgesproken dat wij
elkaar daar over precies dertig jaar
weer zouden zien.
Het bankje is al weg, maar
hoe we dat probleem oplossen zien we
tegen die tijd wel.
Voor nu was ik op weg naar filmhuis KINO, waar
ik een cappuccino met koemelk bestelde en
met mijn telefoon afrekende. Naast mij zat een stel
filmliefhebbers, dat het verbazingwekkend vond
dat niet iedereen een filmliefhebber is.
Zo gaf de vrouw het voorbeeld
van een vriendin die dacht dat
Harry Potter science fiction was.
We keken naar de animatiefilm The Wind Rises (2013)
van regisseur Hayao Miyzaki. In de films van
Miyazaki wordt veel gevlogen, geknoeid met tijd en
gebalanceerd tussen droom en werkelijkheid.
Wanneer ik boven Rotterdam vlieg, zie ik
een stad waarin natuur, technologie hand
in hand gaan. De havens zijn
openbare zwembaden geworden.
Jiro, het hoofdpersonage in The Wind Rises,
is een vliegtuigontwerper die vliegtuigen ontwerpt
die tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt zullen worden.
Zijn geliefde sterft aan tuberculose.
Na de film at ik ramennoedels en
ging ik met een vriend boulderen in de Keilewerf.
Rotterdam is ook een klimhal. Elke week worden vertrouwde
routes vervangen, maar de kern blijft hetzelfde.
In 2050 hoop ik de moeilijkste
klimroute te beklimmen. Ik liep naar huis en
op de Erasmusbrug kwam ik een vriend uit België tegen.
Hij zei dat hij in Rotterdam wil komen wonen.
Een toekomstvisie zegt veel
over het heden. Dit gedicht
heb ik al op de eerste dag
van de kerstvakantie geschreven.
Uiteindelijk werd de dag
veel mooier dan van tevoren gedacht.
